Me moeder

De eerste keer dat ik het zag, moest ik erom lachen: me moeder? Ik ben me boek vergeten? Was dat sms-taal? Maar ook in teksten van studenten met een gymnasiumopleiding zag ik deze vorm in verder vlekkeloze teksten opduiken. Oprechte verbazing als ik er een rode streep onder zette. Was dat fout? Dat verbaasde de daders zeer.

Niet veel later dook deze taalkundige misstap ook op in de sms’jes van mijn kinderen. Me fiets is gestolen, meldde zoon. Me telefoon is kapot, sms’te dochter (met een ander toestel uiteraard). Hoofdschudden. Dat moest ik ze direct afleren; waren ze gek geworden? Ze wisten toch zeker wel dat ‘me’ hier fout was? ‘me = mijn!’ sms’te ik jufferig naar ze. En erachteraan: ‘of desnoods m’n’. Maar er blijkt geen houden meer aan. Opgetrokken wenkbrauwen waren mijn deel. Niks mis met me fiets, vond me gebroed.

Ik geloof dat hier sprake is van een serieuze taalverandering. Me rukt op en me gaat winnen. Voorlopig zet ik er nog iets bij, maar ik kijk er al niet meer van op. Vroeger werd er net zo meewarig met hoofden geschud bij ‘je boek’; dat moest ‘jouw boek’ zijn! ‘Mijn boek’ is over pakweg tien jaar alleen nog iets voor puristen, de rest zegt gewoon ‘me’. En ach, het zal me eigenlijk een zorg zijn. Misschien moet ik het bespoedigen en alvast ophouden met die rode strepen.